Δύσκολα πλέον συγκινούμαι από οργανισμούς και ανθρώπους στον χώρο της νεοελληνικής δημιουργίας. Μου έχουν λείψει οι ομάδες με την σύμπνοια, το μεράκι και το φιλότιμο αλλά και την αγνή ματιά απέναντι στον κόσμο γύρω τους (και εντός τους). Αγαπώ την σιωπή, το "μέλος" και την κίνηση, τον χορό ως την γενεσιουργό δύναμη κάθε απόπειρας καλλιτεχνικής έκφρασης.

Με δύναμη και χωρίς θόρυβο, η ομάδα Λάσπη τρύπωσε σε εγκαταλελειμμένους χώρους, άδεια από σώματα σπίτια-ερείπια ανθρώπινων αναμνήσεων και τώρα έρχεται να καταλάβει την δική της γωνιά στο Μεταξουργείο, προσφέροντας μικρές καθόλα ουσιαστικές στιγμές πραγματικής ψυχ-αγωγίας. Είναι γι'αυτό που συμπάθησα τα μέλη της και τις προσπάθειές τους: διαθέτουν την απαραίτητη απλότητα συνδυασμένη με έλλειψη έπαρσης, απομόνωση στο "είναι" και άρνηση ταλάντωσης στο "φαίνεσθαι". Πολύ χαίρομαι που ακόμα υπάρχουν άνθρωποι να σπέρνουν καρπούς που επιστρέφουν στην γλώσσα μου την αίσθηση της γεύσης!

​​